Opuszczone miejsca na Mazowszu :: Mazowieckie

Bez wątpienia jeden z najstarszych regionów w Polsce. Nazwę Mazowsze po raz pierwszy odnajdujemy w zapisach kronikarza Galla Anonima. Obszar aż do 1351 roku utrzymywał niepodległość, wyłączając 90'letnią okupację polską. Dopiero w 1526 roku wszystkie tereny Mazowsza zostały włączone do Korony.

Opuszczone miejsca w Warszawie

Warszawa, jako miasto stołeczne jest ogromna, a co za tym idzie znaleźć tu można mnóstwo opuszczonych miejsc każdego rodzaju i typu. Eksploratorzy mogą wdrapać się tutaj na dziesiąte piętro opuszczonej fabryki z widokiem na Pałac Kultury, pochodzić po starych pociągach, wielkich halach fabrycznych czy zajrzeć do wnętrza mostu biegnącego nad Wisłą. Każdy fan opuszczonych obiektów znajdzie tutaj coś dla siebie.

Opuszczone miejsca w województwie mazowieckim

Województwo mazowieckie to nie tylko Warszawa, ale też wiele miast i miasteczek ościennych. W poszukiwaniu opuszczonych miejsc warto na pewno zajrzeć min. do takich miast jak Radom, Płock, Siedlce czy Pionki oraz zainteresować się okolicami Warszawy. Na szczególną uwagę zasługują stare opuszczone dwory, które można znaleźć w przeróżnych zakamarkach województwa.

Historia województwa mazowieckiego

W dostępnych dla historyków zapiskach Mazowsze (z nazwy) pojawia się po raz pierwszy u polskiego kronikarza Galla Anonima. Nikt nie wie, skąd wzięła się jego nazwa, jednak faktem jest, że jest to jeden z najstarszych polskich regionów.

Początki Mazowsza - od VI wieku.

Plemię słowiańskie o nazwie Mazowsze (Mazowszanie, zwani Mazowianami) przybyło na te tereny w czasach wczesnego średniowiecza (umiejscowili się wzdłuż środkowej części rzeki Wisły). Nowy naród początkowo skupiał się na lewej części rzeki w okolicach Rawy, później jednak osiedlano się również po jej prawej stronie (między innymi obszar pomiędzy Narwią i Skrwą czy wschodnią część od rzeki Bug). Budowano także liczne osady. Stolicą Mazowsza (w IX wieku) stał się Płock, który był też głównym punktem obrzędu pogańskiego, a w X wieku postawiono tu także warowny gród.

Rozwój i ekspansja plemiona Polan pozwoliła mu na podbicie licznych plemion słowiańskich, włączając w to również Mazowszan, którzy ulegli ostatni - pod koniec X wieku Mazowsze zostało podbite przez Mieszka I. Krajowi narzucono chrześcijaństwo i został on włączony do dwóch archidiecezji: poznańskiej oraz gnieźnieńskiej.

Wojna mazowiecko-polska

W 1037 roku po śmierci Mieszka II i ucieczce jego syna (Kazimierza Odnowiciela) na Węgry możnowładca mazowiecki Miecław (lub Masław) oderwał Mazowsze od państwa Polan oraz ogłosił się jego księciem. Suwerenność kraju trwała jedynie 10 lat, kiedy to Kazimierz Odnowiciel wraz z księciem kijowskim Jarosławem I Mądrym pokonali Miecława, mordując go po walce pod Ciechanowcem. 

Po wojnie spacyfikowano mnóstwo mazowieckich grodów, zniszczono też większość pogańskich świątyń i innych miejsc kultu. Rozbudowano także struktury kościelne. Warto dodać, że w 1079 roku do Płocka przeniesiono stolicę Polski, która była tam do 1138 roku (w tamtych czasach Płock był wielkościowo podobny do Krakowa czy Wrocławia). 

Wyzwolenie spod okupacji

Po śmierci Krzywoustego, w 1138 roku rozpoczęło się tak zwane rozbicie dzielnicowe Polski. Po 90 latach okupacji była to szansa na wyzwolenie. Tereny Mazowsza przejął Bolesław IV Kędzierzawy. W 1146 roku włączono w teren nowego księstwa także Kujawy. Dzięki silnym władcom Mazowsze coraz bardziej nabierało roli własnej państwości. 

W 1200 roku nad Mazowszem pełnię władzy objął książę Konrad I Mazowiecki. Zerwał on z formalnym traktowaniem tych ziem jako należące do Polski i ogłosił się suwerennym władcą Księstwa Mazowieckiego. Przystąpił on do licznych zmian, które miały zagwarantować księstwu bezpieczeństwo i silny rozwój. Początkowo nowy władca poświęcał się bardzo intensywnie polityce zagranicznej: w 1205 roku brał udział w bitwie pod Zawichostem, a w 1208 roku uczestniczył w kampanii na Wołyniu. Aby umocnić więzy polityczne ożenił się z córką księcia nowogrodzko-siewierskiego. Niestety od 1217 roku ziemie mazowsza coraz częściej najeżdżały Prusy, wyprawiając tu w latach 1219 - 1222 aż trzy ciężkie ataki. W ciągu dwóch następnych lat udało się zorganizować dwie polsko-pomorskie wyprawy przeciwko Prusom, jednak nie przyniosły one rezultatów.

Krzyżacy

Książę Konrad I Mazowiecki musiał coś zrobić w sprawie Prus i za namową księcia śląskiego (Henryka Brodatego) postanowił sprowadzić na ziemię chełmińską zakon rycerski - Krzyżaków. Pertraktacje z rycerzami rozpoczęły się w 1225 roku, a pierwsi rycerze pojawili się trzy lata później. Książę postanowił oddać im w lenno ziemię chełmińską, utrzymując w całości swoje prerogatywy.

Dla księcia współpraca z zakonem bardzo szybko wyszła bokiem. Już w 1234 roku Krzyżacy po raz pierwszy wystąpili przeciwko Konradowi, napadając na Płock i paląc tamtejszą katedrę. Jednocześnie zakon dostał od papieża (Grzegorza IX) bullę protekcyjną i podrobiono dokument, w którym książę Konrad nadaje ziemię chełmińską i inne zdobycze Krzyżakom (nie jako lenno). Także niemiecki cesarz (Fryderyk II) brał udział w zdradzie: wystawił swoją tak zwaną złotą bullę przyznającą ziemię chełmską Krzyżakom.

Rozbicie Mazowsza

W 1247 roku umiera książę Konrad I Mazowiecki, a jego państwo zostaje podzielone na trzy małe dzielnice przekazane jego synom. Jego decyzja sprawiła, że przez następne stulecia Mazowsze było podzielone, bardzo żadko jednocząc się w jeden organizm. Po utracie ziemi sieradzko-łęczyckiej, kujaw i ziemi dobrzyńskiej granice Mazowsza nie uległy znaczącym zmianom przez następne 200 lat.

Wacław, który otrzymał Księstwo Płockie, prowadził niezbyt konsekwentą politykę. W 1327 roku rozpoczął wraz z zakonem krzyżackim wojnę z Polską, po czym dwa lata później walczył już razem z Polakami przeciwko zakonowi. Skutkiem tego Płock został zdobyty przez wojska krzyżacko-czeskie (pod dowództwem Jana Luksemburczyka), a sam Wacław musiał złożyć hołd lenny.

Jego syn, Bolesław III, pozostał lennikiem czeskim, jednak w wyniku podpisanego z Polską układu obiecał, w przypadku bezdzietnej śmierci, przekazać swoje ziemie Kazimierzowi III Wielkiemu. Umiera on w 1351 roku bez potomków, dzięki czemu ziemia zakorczymska, wiska oraz Księstwo Płockie zostają przyłączone do Korony. Jeszcze w tym samym roku dwa pozostałe księstwa mazowieckie składają hołd lenny Kazimierzowi Wielkiemu. 

W miarę wymierania książąt mazowieckich poszczególne ziemie zaczęły powracać do Korony. W 1526 roku wszystkie ziemie, które nigdyś wchodziły w skład Mazowsza, znalazły się pod panowaniem dynastii Jagiellonów. W ten sposób kończy się historia suwerennego księstwa Mazowieckego, które pozostaje obszarem polskim aż do rozbiorów.