Opuszczone miejsca na Dolnym Śląsku

Stolicą województwa jest Wrocław. Zostało ono utworzone w 1999 roku z ziem województwa wrocławskiego, legnickiego, jeleniogórskiego, wałbrzyskiego, kaliskiego i części leszczyńskiego. Położone jest na południowym zachodzie Polski. Obejmuje zachodnią część historycznego Śląska (większość Dolnego Śląska), ziemię kłodzką, wschodnie Łużyce Górne oraz małą część historycznej Saksonii (min. Bogatynia).

Opuszczone miejsca we Wrocławiu

Niestety powojenne traktowanie Wrocławia jako źródła zaopatrzenia i szabru dla odbuowy reszty kraju przyczyniło się do zniszczenia wielu pięknych, a jednocześnie mrocznych miejsc i obiektów. Obecnie można tu znaleźć głównie opuszczone miejsca kolejowe i fabryczne: np. młyny, silosy czy hale produkcyjne. Do ciekawszych opuszczonych obiektów można też zaliczyć chociażby opuszczony szpital wojewódzki czy stadion. Każdy eksplorator powinien też zajrzeć do starego portu miejskiego. 

Opuszczone miejsca na Dolnym Śląsku

Tereny województwa dolnośląskiego, tak jak większość ziem południowych obfitują w ruiny zamków czy w opuszczone pałace i dwory. Warto się zainteresować takimi miastami jak Zgorzelec, Wałbrzych, Legnica czy Świdnica - można w nich odnaleźć naprawdę ciekawe opuszczone miejsca.

Historia województwa dolnośląskiego

Na Śląsku ślady człowieka możemy odnaleźć sięgając historycznie bardzo daleko. W Trzebnicy i w okolicach Strzegomia znaleziono kamienne narzędzia datowane na około 500 000 lat. Obszary Śląska były północną granicą przebywania człowieka podczas ostatniego zlodowacenia. W erze współczesnej na Śląsku pierwsi pojawili się przedstawiciele kultury bohunickiej, a około 4 000 lat później kultury szeleckiej.

Na początku IV wieku przed naszą erą Celtowie przybyli na Śląsk przez Przełęcz Kłodzką z obszaru Bohemii. W drugiej połowie wieku przedarwszy się przez Bramę Morawską zasiedlili Górny Śląsk. Czeską część śląska zasiedlili Celtowie z plemienia Bojów. Później, między I a II wiekiem przed naszą erą tereny te przeszły w posiadanie ludu Lugiów (jak i cała Polska środkowa i południowa). Wspomina o nich wielu rzymskich autorów, min. Tacyt czy Ptolemeusz. 

Przez tereny obecnego Śląska wiodły dwie trasy bursztynowego szlaku. Jedna z nich przekraczała góry poprzez Bramę Morawską, druga zaś przebiegała przez Przełęcz Kłodzką i dalej na północ: przez Budorigum (obecny Wrocław) i Calisia (obecny Kalisz). Od I do IV wieku w czasach panowania rzymskiego o szlak bursztynowy dbali tu Wandalowie.

W połowie VII wieku tereny zaczęli zaludniać Słowianie. W 875 roku oddziały księcia morawskiego Świętopełka I  wtargnęły do Małopolski i na Górny Śląsk, zajmując tereny aż do Przesieki Śląskiej. Dziesięć lat później zajęto Dolny Śląsk, południową Wielkopolskę oraz ziemie łużyckich Serbów. 

W 905 roku Wielkie Morawy się rozpadły. Nastąpiło wtedy przejęcie Dolnego Śląska przez czeskiego księcia, Wratysława I z dynastii Przemyślidów, który rządził w latach 915-921. Także wtedy założono miasto Vratislavia, czyli Wrocław.

Śląsk w Królestwie Polskim

Badania dowodzą, że już w 985 roku we Wrocławiu, Głogowie i Opolu istniały grody piastowskie. Wejście Śląska do państwa Polan potwierdza też dokument o nazwie „Dagome iudex” napisany około 991 roku. Biskupstwo wrocławskie zostało powołane w 1000 roku w czasie zjazdu gnieźnieńskiego i objeło cały obszar Śląska. Pierwszym jego biskupem został Johannes Wrotizlaensiss.

 W 1010 roku niemiecki król Henryk II Święty najechał i spustoszył terytorium Śląska, siedem lat później robiąc to ponownie. W 1025 roku, kiedy to Bolesław Chrobry został koronowany, Śląsk wszedł w skład utworzonego właśnie Królestwa Polskiego. Warto dodać, że w latach 1034-1038 na Śląsku wybuchło powstanie pogańskie. Powstańcy religijni zburzyli katedrę wrocławską, a na jej miejscu zbudowano pogańską świątynię. Chwilę później Śląsk znowu został spustoszony przez czechów, tym razem przez księcia Brzetysława I, w skutek czego udało mu się przyłączyć do Czech ziemie po lewej stronie Odry.

W latach 1046 - 1100 Śląsk jeszcze kulkukrotnie zostaje najechany i pustoszony przez Czechów i odbijany przez Polaków, min. przez Kazimierza Odnowiciela czy Bolesława Szczodrego. Dopiero w 1100 roku pełną kontrolę nad całym Śląskiem przejmuje książę Bolesław Krzywousty. Jego śmierć w 1138 roku dała początek rozbiciu dzielnicowemu Polski, gdyż w testamencie podzielił królestwo na części i podarował je swoim synom. Śląsk przypadł najstarszemu z nich - księciu Władysławowi II Wygnańcowi, którego jednak młodszi bracia szybko pokonali i musiał on uciekać.

W latach 20'tych XIV wieku księstwa śląskie stały się przedmiotem sporób pomiędzy królem Czech a królem Polski. Walki i roszczenia trwały aż do 1339 roku, kiedy to król Polski Kazimierz Wielki zrzekł się swoich praw i roszczeń do księstw śląskich w tak zwanym akcie krakowskim. Jedynie kilka księstw śląskich, takich jak księstwo jaworskie, świdnickie czy ziębickie pozostało w rękach Piastów.

Śląsk niemiecki

Po śmierci Ludwika Jagiellończyka w 1526 roku Śląsk dostał się pod władzę dynastii Habsburgów. Na początku XVI wieku rozpoczęła się tzw. reformacja, która odniosła na ziemiach śląskich spory sukces, osłabiajc wpływy dynastii. Bardzo mocno ucierpiał Śląsk w czasie tzw. wojny trzydziestoletniej, kiedy to był łupiony zarówno przez wojska cesarskie, protestanckie i szwedzkie. W tego wyniku utracił około 1/3 ludności, a zniszczeniom uległo 36 miast, 1100 wsi oraz 113 zamków i warowni. 

W wyniku wojen śląskich zdecydowana większość Śląska stała się własnością Królestwa Prus, a potem Cesarstwa Niemieckiego. Od tego czasu dotychczasowa struktura etniczna i jej polski charakter zaczną ulegać znaczącej zmianie. Oczywiście główną przyczyną jest germanizacyjna polityka Prus: wprowadzono język niemiecki jako urzędowy, w szkołach nie zatrudniano nauczycieli mówiących jakimkolwiek innym językiem, zakazywano polskich nabożeństw czy kultywowania tradycji, a nawet (od 1764 roku) zabroniono udzielać ślubów osobom nie znającym języka niemieckiego.

Śląsk polski

Po zakończeniu II wojny światowej prawie cały niemiecki Śląsk został wcielony do Polski. Zamieszkała tu ludność niemiecka została przymusowo wysiedlona. Jej miejsce zajęli mieszkańcy Polski środkowej, przesiedleńcy zza nowej granicy na wschodzie. Ogółem do stycznia 1947 roku napłynęło na teren Śląska 2 630 000 Polaków. Zważywszy, że przez większość historii tereny Dolnego Śląska znajdowały się pod panowaniem Niemieckim (i defacto traktowane przez nich jak swoje) odnalezione tu opuszczone budynki mają często charakterystyczny, staroniemiecki wygląd.